CONTOS DE MEDO 2

1º PREMIO CATEGORÍA BACHARELATO

A FAME FAI VER MORTOS, por Beatriz Domínguez

A fame fai ver mortos e despois desaparece. É coma se transgredidos os límites do paranormal, se esquecese de que existe e desaparecera lentamente, coma se voase. A fame seica é algo moi duro e tamén moi triste, pero que vou saber eu diso; nunca tiven fame. Eu diría que xa nacín co bandullo cheo. Non sentín nunca as mordeduras dos lobos que gardan as portas do inferno trincando as tripas. A el si que o morderon. Reimundo nacera baleiro e cheo da fame negra e a desgraza que o acompañaron sempre. Xa pasara fame na barriga da nai, cando nin sequera as órbitas dos seus ollos debuxaban formas esféricas. Quedara orfo dende que saíu ao mundo, ela morrera no parto, gangrenada e por causa da dor infernal ao botar fóra aquel fillo que viña envolto en sangue escuro de máis, e que decidira ter aínda a pesar de ser nai solteira. A nai morreu para que o fillo nacese e así, Reimundo ficou sempre só. Viviu no convento das monxas clarisas ata que foi home dabondo e se decatou de que precisaba máis có leite de cabra, con cheiro a rancio, que as monxiñas lle daban. Tiña que satisfacerse e foi entón cando os seus ollos tornaron en pérolas co brillo atípico de quen viu o demo en persoa. Pasou sempre fame.

Na Corga das Ánimas, o único lameiro que lle deixara súa nai en herdanza, construíu unha cachopa mal feita, con anacos de madeira de pino e teito de xestas aínda verdes. As xeadas do inverno e a calor do verán curtían a pel da súas meixelas castigadas e alí podería gorecerse de xeito provisional. Pasaba o tempo e Reimundo non mudaba de casa ou, o que era peor, aprendeu a vivir sen ela. No medio da fraga estaba rodeado por lobos e raposos, ao lado do río e só, lonxe da xente. Reimundo nunca gustara da xente, sentía noxo dos seus semellantes. El o que quería era estar só, coas súas cousas e no medio do monte. Había veces que non tiña que comer e roía a pouca herba que medraba na Corga da Ánimas, unha corga que fora sempre bastante estéril. Tiña unhas barbas escuras e gustaba de andar espido entre os carballos, enzoufarse na lama e matar, de vez an cando, os xílgaros máis pequenos, con métodos lentos e dolorosos, que estudaba e preparaba durante días. Reimundo deixou de ser humano, ó perder a calidade propia daqueles polos que sentía aquel noxo inexplicable: a humanidade. Era un home torturado, medrara sempre só e co bandullo baleiro e por riba… As noites. Nacera con aquilo, estaba convencido. Reimundo era fillo do demo. El pensaba que a súa nai fora vítima de calquera meiga ruín da contorna, da máis ruín. E cada noite, o mesmo. Espertaba enchoupado na suor aceda de quen loita por non deixar este mundo nos minutos finais e aquilo que vía en soños perseguíao cada minuto, aínda en contra da súa vontade, acabando por mazucarlle as entrañas ata quedar sen elas. Era un ser descarnado e tamén sabía que non había resposta posible á súa desgraza. El nunca a topara.

Ninguén lle quería ben a Reimundo. As nais velaban para que as súas fillas máis novas non foran co gando, preto da Corga das Ánimas. Pedíranlle ao cura que bendicira as súas casas e traían sempre un crucifixo sagrado canda elas, por se se topaban co fillo do demo. Os homes saían sempre co fouciño na man e os rapaces máis novos gardaban as súas mozas da Corga das Ánimas. Vivían co medo no corpo e un día berraron os corvos. Aparecera, preto do río, un cadáver mordido e descarnado por un ser infernal. Era o corpo de Matilde, espido e cos ollos tornados nun branco maligno, a mandíbula desencaixada e unha expresión desconcertante. Axiña se reuniron os homes en asemblea na eira da aldea e, encabezados polo irmán de Matilde, emprenderon a caza. Eles sabían quen era o culpable e habían facerllo pagar: el tamén había morrer do mesmo xeito. O que non sospeitaban era que Reimundo xa vira días antes o cadáver de Matilde aboiando no río, de noite. Nunha das noites nas que tremía e convulsionaba seguramente, antes de espertar mollado. A fame fai ver mortos e seica é algo moi duro. Quizais é tamén a culpable de moitos comportamentos estraños, quen sabe se Reimundo pasou fame demais e as súas tripas lle esixiron máis cá herba podre, da Corga das Ánimas. A fame fai estremecer aos vivos, e tamén aos mortos. En todo caso, eu son Matilde Vispo Montes, e nunca pasei fame, nacín co bandullo cheo.

FOTO DE RUTH MATILDA ANDERSON (fotógrafa norteamericana que pasou varios anos en Galicia na década dos 20 no século pasado fotografando paisaxes, persoas e localidades. Actualmente hai unha exposición dela en Vigo que paga a pena ver)