viernes, 27 de marzo de 2009

REMEDIOS



PARA A GRIPE


Ingredientes:
150 grs de repolo
150 grs de laranxa pelada
Unha vez que os ingredientes estean licuados tómanse tres veces ao día.

As propiedades do repolo e a laranxa que describimos para o catarro tamén son válidas para o caso da gripe.

PARA A AFONÍA


Ingredientes:
100 grs de apio
100 grs de repolo

Unha vez preparados licúanse e tómanse unha vez pola mañá en xaxún e outra vez pola noite antes de deitarse.

Apio ( Apium graveolens L.): Toda a planta contén un aceite esencial que actúa sobre o ril, glucoquininas, un glucósido ( apiína), cumarina, e oleorresina, ademais de substancias nitroxenadas e vitaminas B e C.
Entre as súas propiedades está a de tonificante. Comunica unha sensación de benestar e vitalidade. O xugo de apio resulta de gran utilidade como tonificante xeral e remineralizante, asociado ao xuga de tomate, cenoria e limón. Convén aos que padecen esgotamento ou depresión nerviosa.

PARA A ANEMIA

Ingredientes:
200 grs de cenoria
100 grs de espinaca


Licúanse os ingredientes e tómanse despois do almorzo e da cea

Cenoria: O seu contido en vitamina A faina beneficiosa nos casos de trastornos metabólicos e endocrinos; anemia, retraso do crecemento, hipertiroidismo ( regula a función tiroidea), dismenorrea, depresión nerviosa entre outras accións.

Espinaca ( spinacia oleracea ): Ten unha gran riqueza en Betacarotenos que son precursores da vitamina A e que actúa como antioxidante e favorece a no aparición do cancro.
Polo seu alto contido en Zinc e ácido fólico resulta adecuada para o embarazo.
É unha planta rica en ferro o cal a fai útil para a anemia.

PARA A DOR DE CABEZA ( non aparecen accións destas plantas)

Ingredientes:
300 grs de repolo
100 grs de apio


· Licúanse os ingredientes e tómanse despois do almorzo e da cea.
· Coller un vaso de café puro e mesturalo con cacao, logo beber amodo.
· Apoiar os ollos nas palmas das mans.
· Apertar o cello

lunes, 23 de marzo de 2009

PARA O CATARRO


Debuxo de romeu: Antía Valbuena

Información científica: Isabel García

Información remedios: alumnado de 4º B


PARA O CATARRO


· Ferver durante uns minutos auga cunhas cantas ramas de ourego, cóase a mestura e tómase quente. Pódese adozar con azucre ou mel. Tamén se lle pode engadir limón.
· Licúanse 2 pomelos pelados e 150 grs de cebola pelada e unha vez licuados tómanse unha vez ao día en xaxún.
· Ponse a ferver nun cazo o zume dun limón, unha boa cullerada de mel e unha copa de coñac. Unha vez fervido tómase o máis quente posible.
· Cebola picada nun prato: pola noite, na cama, cheirala poñéndoa debaixo da almofada.
· Auga aferrada: ponse unha espeta de ferro no lume, ata que se volva vermella e logo introdúcese nun vaso de auga e bébese.
· Botar auga nunha pota con 9 figos, ferver uns minutos, coar a auga, logo botarlle mel e beber o preparado.
· Para previr o catarro e dores de gorxa, relar unha cenoria nun bote de mel, ou introducir en pequenas lascas, e cada mañá tomar 1 cullerada.
· Vapores de romeu e eucalipto .

Ourego (Origanum vulgare L.): Toda a planta é rica nun aceite esencial que contén timol e carvacrol, de acción sedante, antiespasmódica e carminativa. Contén así mesmo flavonoides e ácido ursólico, aos que se atribúen as súas propiedades antirreumáticas. Entre outros usos utilízase para afeccións respiratorias que cursan con tose seca ou irritativa, como a larinxite ou a tose ferina. O ourego ten tamén acción expectorante, béquica e antitusíxena.

Limón (Citrus limon L.): o xugo de limón contén vitaminas, B1, B2 e C, sales minerais ( potasio sobre todo), oligoelementos , azucres, mucílagos, ácidos orgánicos (cítrico, málico, acético e fórmico) e flavonoides (hesperidina). Entre outras accións é:
Antiséptico: o seu xugo resulta moi útil contra as amigdalite( anxinas) e a farinxite. Igualmente resulta beneficioso como antiséptico para todo tipo de feridas e úlceras cutáneas.
Febrígugo: o xugo integral, que inclúe tanto polpa como a cortiza baixa a febre no caso de gripe e arrefriados.

Pomelo ( Citrus maxima): ten as mesmas propiedades ca o limón pero actúa con menor intensidade. Posúe un característico sabor amargo e acedo.

Figo (ficus carica L.):
Hai unha historia acerca do poder curador dos figos:


Ezequías foi un dos monarcas máis importantes do reino de Judá, ao que gobernou entre os anos 727 e 698 a.C.
Cando o rei estaba a gozar do triunfo que supuña liberarse da invasión dos asirios, caeu gravemente enfermo. Fíxose unha terrible chaga que puña en risco a súa vida, e que os médicos que estaban ao seu servizo non eran capaces de curar. Desesperado, seguiu o consello de Isaías, o profeta que o animara a resistir aos asirios.
“Preparade unha masa de figos e poñédea sobre a chaga”, recomendou Isaías. O relato bíblico indica que aquela cataplasma fixo efecto. A chaga sandou e o rei Ezequías viviu varios anos máis.


Propiedades e indicacións: Os figos son especialmente ricos en azucres: frutosa, glucosa e sacarosa; conteñen ademais pequenas cantidades de graxas e proteínas, así como sales minerais, vitaminas A, B1, B2 e C, e ácidos orgánicos.
O líquido que se obtén da decocción dos figos secos ten propiedades emolientes (calmantes) sobre as mucosas inflamadas, xa sexan dos aparellos dixestivo ou respiratorio. Dá bos resultados no caso de farinxite gastrite, bronquite e tose irritativa.

Cenoria (Daucus carota L.): a raíz contén abundante pectina, substancia glucídica de acción absorbente antidiarreica; sales minerais diversas, especialmente de potasio e fósforo, así como oligoelementos, que a fan remineralizante e diurética; aceite esencial, que lle confire a súa peculiar aroma e os seus efectos vermífugos; e vitaminas do grupo B, algo da C y sobre todo, caroteno. A cenoria é un dos vexetais máis ricos en provitamina A.
A vitamina A ten efectos como preventivo de catarros nasais, sinusais, farínxeos e bronquiais, pois ademais de fortalecer as mucosas, aumenta as defensas. Tamén mellora a función da mucosa gástrica.

Eucalipto ( Eucalyptus globulus labill.): as súas follas conteñen tanino, resina, ácidos graxos e sobre todo, esencia, na que se atopan os seus principios activos. Esta esencia contén cineol ou eucaliptol entre outras substancias. A esta esencia débenselle as súas propiedades expectorantes, balsámicas, antisépticas, broncodilatadores e lixeiramente febrífugas e sudoríficas.
O vapor, xunto coa esencia de eucalipto volatilizada, actúa de dúas maneiras:
1- Directamente sobre a pel do peito, facilitando a eliminación de toxinas a través da pel e desconxestionando os pulmóns.
2- Por inhalación dentro dos bronquios. Ademais, á acción antiséptica, balsámica e expectorante da esencia engádeselle o efecto mucolítico do vapor de auga, que desfai o moco bronquial e facilita así a súa eliminación.

Romeu ( Rosmarinus officinalis L.): Contén unha esencia con derivados terpénicos, á que se lle debe a maior parte das súas virtudes medicinais; ácidos fenólicos de acción diurética, e flavonoides con efectos antiespasmódicos.
A súa acción máis importante é a de tonificante. Os convalecentes, esgotados, e incluso os anciáns, atoparán nas súas infusións un bo tónico que lles devolverá a vitalidade perdida.
Os baños con infusión ou decocción, e as friccións con alcohol ou con esencia de romeu, teñen efecto estimulante no caso de hipotensión ou de esgotamento físico.
Estas accións axudan nos procesos catarrais e gripais a recobrar a enerxía e serve como reconstituínte.


Mel: a color, aroma e sabor de cada mel depende das diferentes especies florais das que liban as abellas. Cada Unha posúe virtudes propias:
a. Mel de azar: sedante, para quen padece problemas de ansiedade, estrés, insomnio.
b. Mel de romeu: combate os problemas hepáticos, ademais de calmar a tose.
c. Mel de tomiño: aumenta as defensas.
d. Mel de breixo: é un gran diurético que combate a cistite.
e. Mel de mil flores: reconstituínte, moi bo para o aparello dixestivo e intestinal.
f. Mel de eucalipto: beneficiosa para o sistema respiratorio,

lunes, 16 de marzo de 2009

VISITA DE ANXO FARIÑA




O pasado 30 de xaneiro de 2009, visitounos Anxo Fariña, escritor e ilustrador vigués.

Deunos unha conferencia aos alumnos e alumnas de 2º da ESO e nela falou de como foran os seus comezos como escritor de contos infantís e como acabou converténdose no escritor e ilustrador que é hoxe en día.

Díxonos que foron moitas as portas que se lle pecharan ante o seu talento, pero que tamén outras se lle abriran.

Foi entrevistado por uns compañeiros e amosounos as súas mañas e talento para o debuxo.


Ó final da conferencia asinoulles a tódolos alumnos que quixeron os seus exemplares dos Megatoxos.


Yolanda Doliveira Domínguez
2º ESO A

martes, 10 de marzo de 2009

PARA A TOSE


Debuxo de cebola: Antía Valbuena

PARA A TOSE

· Licúanse 175 grs de cebola picada e tómase en xaxún unha vez ao día.
· Ferver a cebola e beber a auga da cocción, 1 vaso cando se teña un acceso de tose.
· Elaborar unha poción con mel, güisqui e limón a partes iguais e tomar unha culleriña cada vez que haxa tose.
· Ferver xarxa con azucre e mel e beber a poción.

Cebola ( Alium cepa L.): Toda a planta contén unha esencia volátilrica en glucósidos sulfurados, o máis importante é o disulfuro de alilpropilo. A esta esencia débese a maior parte das súas propiedades. Contén tamén fermentos, de acción dinamizadora sobre a dixestión e o metabolismo; oligoelementos (xofre, ferro, potasio, magnesio, flúor, calcio, manganeso e fósforo); vitaminas ( A, complexo B, C, E); flavonoides de acción diurética; e unha hormona vexetal de acción antidiabética, a glucoquinina.


Accións:
Antibiótica: O xugo da cebola crúa compórtase como un auténtico antibiótico, actúa fronte a bacterias que afectan a pel, de aí que se utilice para curar feridas e furúnculos.
Expectorante pectoral: pola súa acción antibiótico, mucolítica( facilita a expulsión da mucosidade, facéndoa máis fluída) antiinflamatoria, é ideal para o caso de afeccións respiratorias: catarros das vías respiratorias, sinusite, farinxite, larinxite, bronquite, tose, asma bronquial, enfisema pulmonar. O xarope de cebola con mel é unha forma tradicional de administrala. Os gargarexos de caldo de cebola desinchan a farinxe e son útiles en caso de amigdalite.


Xarxa ( Salvia officinalis L.) : A súa acción é astrinxente e antiséptica, en gárgaras calma o picor de garganta e a tose do fumador.

Outras propiedades:

Toda a planta contén unha esencia rica en “tuyona”, que explica a súa acción antiséptica, antisudorífica, e emenagoga; taninos catéquicos, que lle outorgan propiedades astrinxentes e tonificantes, flavonoides e ácidos fenólicos, de acción antiespasmódica e colerética; e substancias de acción semellante á foliculina, hormona estroxénica feminina segregada polo ovario. Aplícase:

a. Afeccións xinecolóxicas: estimula e regula a menstruación; calma as dores da regra; combate os trastornos da menopausia. Tomada no último mes antes do parto, estimula as contraccións e facilítao. Favorece o equilibrio hormonal do organismo feminino. Recoméndase o seu uso en caso de vaxinismo e de frixidez. En irrigacións vaxinais, combate a leucorrea.
b. Tonificante do sistema nervioso: Posúe unha leve acción estimulante sobre as glándulas suprarrenais. Convén, pois, usala en estados depresivos, astenia, hipotensión, tremores, vertixes e outras manifestacións do desequilibrio neurovexetativo.
c. Exceso de sudoración: É quizais a planta con maior acción antisudorífica que se coñece. Unhas horas despois de inxerila, reduce a transpiración excesiva, especialmente pola noite, no caso de enfermidades infecciosas, de tuberculose, e de certas afeccións dexenerativas. Tamén baixa a febre.
d. Diabete: Ten acción hipoglucemiante que permite reducir a dose de medicamento.
e. Afeccións dixestivas: É dixestiva e carminativa; pola súa acción antiespasmódica e antiséptica contribúe a calmar os vómitos, as diarreas e os cólicos abdominais. Ten un efecto colerético ( estimula a secreción de bile), desconxentionando o fígado e favorecendo a dixestión.
f. Afeccións da pel: desinfecta e cicatriza. Os baños de xarxa contribúen á beleza da cute.

PARA AS PICADURAS DE INSECTOS



Debuxo de perexil: Antía Valbuena


PARA AS PICADURAS DE INSECTOS


Ingredientes:
25 grs de repolo
1 rama de perexil
1 porro
1 tomate



Unha vez preparados os ingredientes licúanse e co zume resultante cóbrese a zona afectada. Déixase actuar aproximadamente uns 20 minutos e despois enxáugase con auga fría.

Repolo ( Brassica oleracea ): as picaduras de insectos deixan feridas na pel, e a col ten propiedades cicatrizantes. Aplicada en cataplasma, cura feridas infectadas, úlceras varicosas, eccemas, furúnculos e acne.

Outras propiedades:
Antiulcerosa: inxerida, o seu xugo recoméndase contra a úlcera gastroduodenal, que é capaz de cicatrizar. Antianémica e antiescorbútica e hipoglucemiante ( fai diminuír o azucre en sangue dos diabéticos.
Diurética e depurativa, e consumida en xaxún, vermífuga.
Anticancerosa: Hai evidencias de que a col pode actuar como preventivo da formación de tumores cancerosos, posiblemente debido ao seu contido en caroteno (vitamina A).

Perexil ( Petroslelinum sativum Hoffm.): calma a dor e reduce a reacción inflamatoria das picaduras.


Outras propiedades:
O perexil contén apiína e flavonioides que lle confiren acción diurética; aceite esencial, rico en apiol e miristicina, que lle outorga propiedades emenagogas ( estimula a menstruación), vasodilatadoras e tonificantes. Contén tamén vitaminas A, C e E (tocoferol) en abundancia, así como fósforo , ferro, calcio e xofre.

domingo, 8 de marzo de 2009

PARA ESCORRENTAR MOSQUITOS


Debuxo de lavanda: Antía Valbuena
Información recollida polo alumnado de 4º B de ESO.

PARA ESCORRENTAR MOSQUITOS


· Absintio (axenxo): a infusión de absintio é un eficaz insecticida. Pode refregarse sobre os animais domésticos. Como loción aplicada sobre a pel escorrenta os mosquitos. Colocando absintio seco en saquiños de tea entre a roupa evítase a couza ou traza. Preparado: infusión de absintio de 10 a 20 grs de planta por litro de auga.
· Introducir na metade dun limón cravo.
· Tamén funciona con lavanda ou ourego.

Axenxo: escorrenta os mosquitos xa que non soportan o seu cheiro.
Hai unha anécdota que di que nunha antiga pousada utilizouse un anuncio no que se prometía, que para durmir a gusto, unha moza levaría a cada hóspede, á hora de deitarse, unha ramiña de axenxo para depositala no leito, e se a planta non daba o resultado apetecido, podería logo ir a moza soa e tal vez o lograra. Velaquí un exemplo máis da utilización da muller como obxecto sexual.

Outras propiedades:

É estimulante, aperitivo ( utilízase para a elaboración do vermú), dixestivo,febrífugo e vermífugo. Excita o apetito, facilita a dixestión e combate as dispepsias nerviosas. É un eficaz antihelmíntico (lombrigas, e solitaria), ataca a ictericia e a palidez, as obstrucións estomacais, e é de grande efectividade nos enfermos anémicos, inapetentes e convalecentes de doenzas de larga duración, excitando o apetito. É un reconstituínte xeral. Tamén é útil nas febres intermitentes e provoca o fluxo menstrual nas mulleres.

Limón con cravo: é o cheiro do cravo xunto co limón os responsábeis deste efecto. O mesmo podemos dicir da lavanda e o ourego.

REMEDIOS TRADICIONAIS



Introdución: Lucía Bolaño, 4º B de ESO
Debuxo de tomiño: Antía Valbuena, 4º B de ESO

INTRODUCIÓN

Non hai moito, acudir a unha consulta médica resultaba moi caro e, ademais, para moitas enfermidades non se coñecía ningún tratamento. Isto explica a existencia da medicina popular, que recolle o conxunto de tratamentos creados polo pobo para curar as distintas doenzas. Para sandar empregábanse remedios elaborados con compoñentes que se tiñan máis a man, fundamentalmente herbas e plantas, e outros obxectos e produtos, que preparaban e aplicaban persoas que posuían as habilidades e coñecementos necesarios. A aplicación das menciñas adoitaba ir acompañada de recitado de ensalmos, breves poemas aos que se lle atribuían propiedades curativas.

1.- TÉCNICAS MÁIS IMPORTANTES UTILIZADAS HABITUALMENTE NOS REMEDIOS TRADICIONAIS.

Os procedementos máis habituais para extraer os principios activos das plantas son:
a) infusión
b) decocción
c) maceración

INFUSIÓN

As infusións prepáranse botando auga fervendo por riba das plantas cortadas en anacos (secas ou frescas) e deixando repousar o líquido nunha teteira ou recipiente tapado.

DECOCCIÓN

Para preparar unha decocción débense cocer as plantas durante un tempo breve. Con este procedemento extráese máis sustancia do produto, por iso acostuma facerse coas partes máis duras ( raíces e talos) das plantas.

MACERACIÓN

A técnica consiste en deixar repousar ou abrandar os produtos nalgunha sustancia líquida ( aceite, auga, alcohol..).

BAÑOS, INHALACIÓNS E UNGÜENTOS

Cos resultados das coccións e infusións tamén se realizan baños ( para certas infeccións oculares é bo limpar os ollos cun baño de infusión de manzanilla, chamada tamén camomila ou macela) ou inhalacións ( moitas das doenzas pulmonares, poden mellorar cos vapores de cocer determinadas plantas. Así mesmo, os líquidos obtidos da maceración poden utilizarse para uso tópico, como ungüento.

2.- PROPIEDADES

Hai un gran número de plantas que teñen varias propiedades e que poden servir, ao mesmo tempo, para facer unha boa dixestión e para calmar os nervios. En cambio hai arbustos e follas de árbores que só son recomendables para unha finalidade concreta.

As propiedades máis comúns que presentan as plantas que usamos como medicinais son:


DIURÉTICAS
Estas plantas favorecen a fabricación dos ouriños . Son boas para os enfermos do ril. Un exemplo deste tipo de planta é a cola de cabalo.


RELAXANTES
Serven a relaxar a musculatura e actúan como sedante. Son recomendábeis para persoas que padecen trastornos nerviosos.
Dentro deste grupo están: as follas de laranxeira e a valeriana.


EXPECTORANTES
Axudan a expulsar as mucosas e a sucidade acumulada nos pulmóns e as vías respiratorias. Un exemplo é o anís estrelado.


DIXESTIVAS
A macela é quizais a planta dixestiva máis coñecida pero non a única, tamén o tomiño é outro exemplo.


ANTIINFLAMATORIAS
Rebaixan a inchazón cando, por infección ou contusión, se produce un avultamento que provoca dor. Unha planta con esta acción é o romeu.


CARMINATIVAS
Estas plantas axudan a expulsar os gases intestinais. O fiúncho, o comiño son exemplos emblemáticos.


ASTRINXENTE
Secan en constrinxen a pel e as mucosas. Os preparados inxeridos por vía oral teñen efectos antidiarreicos e tamén soen ser antihemorráxicos.

DEPURATIVAS
Estas plantas favorecen a eliminación das sustancias tóxicas que circulan polo sangue, xa sexan de orixe externa (contaminantes químicos) ou producidas polo propio organismo, coma os residuos do metabolismo das proteínas ( por exemplo, ácido úrico e urea). A eliminación destas toxinas lévase a cabo a través dos ouriños, a suor e o fígado. As plantas depurativas acostuman a ser diuréticas e sudoríparas.

Inmigración 2

Inmigración 2
Dende Alemaña

Inmigración 1

Inmigración 1
Dende alemaña

no limite 1

no limite 1
Lodoselo