CONTOS DE MEDO 1

CONTOS ESCENIFICADOS NA BIBLIOTECA POLOS GRUPOS DE TEATRO

ANDAR DE DÍA por Juan González

(NARRADOR): Nas noites frías de inverno a carón do lume e á beira do pote o meu avó contaba historias de medo que nos arrepiaban a min e ao meu irmán. Unha vez contounos unha sobre o home do saco que nos fixo tremer. O home do saco é un home alto e fraco ao que non se lle ve a cara e que sempre anda de noite, viste abrigo longo…
AVÓ: … e leva un grande saco onde mete os nenos.
NENOS: (tremendo) Guau.
(NARRADOR): Un día que estabamos xogando ao fútbol de noite, aínda non había alumeado daquela.
NENO 1: Tira.
NENO 2: Shhh, cala!
NENO 1: Tira, que pasa?
NENO 2: Cala e escoita.
(NARRADOR):Oíronse unhas pisadas fortes cada vez máis cerca (plof, plof) e comezamos a sentir pánico.
NENO 1:Quen anda aí?
NENO 2: Ti oes? Quen es?
(NARRADOR): Ninguén respondía, e de alí a un pouco comezamos a ver unha sombra longa.
NENO 1: Será o home do saco do que falaba o avó?
NENO 2: Non sexas parvo, iso non existe.
NENO 1: (TREMENDO) Pois o que sexa estase achegando.
(NARRADOR): Sentíase un respirar acelerado e unhas pisadas moi pero que moi fortes, estabamos cagados de medo.
NENO 1: Que que quen es?
(NARRADOR): Entón nese momento oíuse unha voz que dixo .
SOMBRA: Andade de día que a noite é miña.
NENOS: Aahhhh!
(NARRADOR): E fuximos como levados polo demo. Ao chegar á casa contámosllo á nosa nai que botou a rir e dixo que sería unha broma. Á noite seguinte volvemos ao mesmo sitio á mesma hora e de novo vimos a sombra e escoitamos unha voz que dicía:
SOMBRA: Andade de día que a noite é miña.
(NARRADOR): Como non foramos os únicos que oiramos esa voz decidimos xuntarnos uns cantos da aldea e procurar unha explicación. Patrullamos varias noites ata que descubrimos que se trataba do Toniño, un veciño que, cando bebía un vaso de máis, dicía esa frase. Está claro que o medo é libre.


CONTO DE MEDO, por Rocío Cepeda

NARRADOR: Tres amigos, María, Ana e Manuel, decidiron visitar unha casa abandonada dende había tempo. A xente do lugar dicía que era unha casa maldita. Cando chegaron á casa era noite, noite de lúa chea e tormenta. Os tres amigos sentiron frío e medo.
MANUEL: Eu marcho, teño moito medo!
ANA: Home, non sexas cagado, veña, imos.
MARÍA: Eu creo que xa que estamos aquí será mellor entrar, non?
MANUEL: Como nos pase algo a culpa vai ser vosa!
ANA E MARÍA: Vaaaaale!!
MANUEL: De acordo, entremos.
NARRADOR: Os tres abriron a porta oxidada (ÑEC) e entraron na tenebrosa casa. Dentro estaba todo escuro aínda que de vez en cando algún lóstrego iluminaba a estancia enchéndoa de sombras. O silencio foi roto polos tronos e creron escoitar uns ruídos estraños. Os tres tremían pero seguían avanzando. Entraron na cociña.
MARÍA: Ai, que é isto? Está todo cheo de arañeiras!
ANA: Que noxo!
MANUEL: Mirade, unha caixa.
NARRADOR: Colleron a caixa e abrírona. De súpeto comezaron a baterse as portas e ventás e un vento xélido inundou o cuarto. Os tres sentiron que o frío lles entraba dentro e que algo estraño turraba por eles. Todas as portas e ventás pecháronse de golpe. De súpeto acendeuse unha radio, estaban a dar unha noticia:
RADIO: Hoxe, tras varias semanas de busca, atopamos na vella mansión de Xinzo, os corpos dos tres rapaces desaparecidos. Apareceron na cociña, cunha expresión de terror nos ollos. Non se saben as causas da súa morte e xa é a segunda vez en 20 anos que ocorre o mesmo. A policía científica está a investigar este suceso estraño…”
NARRADOR: Cando os tres escoitaron isto correron cara á porta pero estaba pechada. Intentárono coas ventás e tampouco o conseguiron.
ANA, MARÍA, MANUEL: Aaaah!!

O HOME-LOBO, por Rubén Solveira

NARRADOR: Era un día de verán de moita calor. Tres rapaces que estaban xogando ao fútbol decidiron coller as bicis e ir bañarse ao río. Alí estiveron nadando e xogando un bo rato ata que escoitaron uns ruídos estraños e un forte berro: “AUUUHHH!!!!”
FULANO 1: (ASUSTADO) Que foi iso?
FULANO 2: (ASUSTADO) Non sei pero vaiámonos rápido de aquí.
NARRADOR: Os tres fuxiron correndo ás súas casas e non contaron nada. Pasou o tempo e esqueceron o que lles pasara. Un día, na festa da aldea, quedaron despois de comer para dar unha volta e saíron a camiñar polos montes de arredor. Cando estaban á sombra dun carballo descansando escoitaron de novo ruídos e berros: “AUUUUHHH!!!!”
FULANO 1: (ASUSTADO) Outra vez ese ruído.
FULANO 2: (TREMENDO) Imos para a aldea, rápido!
FULANO 3: Correi!
NARRADOR: Os tres botaron a correr co medo no corpo ata que o Fulano 3 parou e dixo:
FULANO 3: (SEN ALENTO) Esperai un momento, estou moi canso.
NARRADOR: Esperaron os Fulanos 1 e 2 polo Fulano 3 e ao cabo dun rato escoitaron unhas pisadas fortes (PUM, PUM, PUM), como dun animal correndo.
FULANO 1: (ASUSTADO)Correi!!
NARRADOR: O ruído das pisadas era cada vez máis forte (PLOF, PLOF). De repente encontráronse enfronte deles cunha especie de animal metade Home metade Lobo.
FULANOS 1, 2, 3: Aahhhh!
ANIMAL: GRUUUAU!
NARRADOR: E o home-lobo deu un zarpazo ao Fulano 1 e quitoulle a lingua e a boca e quedou mudo; logo o Fulano 2 mirou aos ollos do home-lobo e quedou cego; e despois o home-lobo botou un grande berro que deixou ao Fulano 3 xordo.
Quen dixo que o home-lobo, tamén chamado lobishome, non existe? GRUAUU.