UNHA VIDA, UNHA HISTORIA
No momento en que a miña profesora de galego me dixo que había un concurso de relatos en Xinzo xa me ilusionei, pero esta ilusión foi maior cando me desvelou a temática : A INMIGRACIÓN . E digo que esta ledicia foi maior porque souben que por fin podía contarlle ao mundo a historia de Carmen.
Carmen é unha xoven anónima que pode haber camiñado o noso carón polas ruas sen levantar sospeitas da súa historia. Veu de Arxentina, concretamente dun barrio da capital de Bos Aires chea de valentía, decisión e esperanza, para cumprir o gran soño europeo, o de conseguir entrar en España como unha “Inmigrante sen papeis”.
Preguntarédesvos cal é o motivo de ter que abandoar o nío no que naceu , a súa terra natal, a súa familia , os seus amigos ; pois como en case tódolos casos a razón é o mal momento que atravesa o seu país ( político e económico) repercutindo sobre todo na clase obreira. O seu pai de profesión electricista apenas gaña para poder sobrevivir facendo pequenos apaños que lle van encargando, pois a situación non está para moitos despilfarros ,e a súa nai enferma dende hai xa algún tempo, sofre un desgaste de cadeira precisando que lle implanten unha prótesis, pero isto non é posible se non é grazas a un seguro privado, pois a Seguridade Social non cubre este tipo de intervención ; é esta polo tanto a verdadeira razón de que Carmen viñese ó noso país na procura de traballo .
O único motivo polo que cada día se levanta é a esperanza de gañar diñeiro para mandarllo a súa familia e así poder curar a súa nai. Sinxelamente e o desexo dunha boa filla na procura de axuda para a súa proxenitora.
Despois dunha longa viaxe na que invertiu todolos aforros que a súa familia tiña nese intre , chegou a Galiza. Unha vez aquí atopouse enganada por unha empresa que lle prometeu un contrato de traballo coa posterior entrega do certificado de residencia en España , desgraciadamente, e coma na gran maioría dos casos, isto non foi así .
Este desengano foi o primeiro de outros que tamén tivo que afrontar, coma o de traballar de camareira nun restaurante de prestixiosa reputación, onde lle aseguraban e perxuraban que tiña un seguro médico, máis cal e a súa sorpresa cando un día o atoparse mal (pedras na vesícula) enterase de que todo o que lle afirmaban era unha farsa, e ela non estaba dada de alta na seguridade social.
Xa empezaba a crer que a decisión de vir a España non fora a máis acertada , sentíase desilusionada , foi entón cando coñeceu a unha anciá que lle propuxo que se quedara na súa casa para coidala e axudala a cambio de comida, un teito onde dormir e un pequeno soldo. Ese tempiño Carmen viviu desafogada , estaba contenta, polo menos non sentía que estivese sendo explotada e ademáis era tratada con respeto ; pero esta situación non durou moito tempo , a velliña faleceu e Carmen atopouse novamente no mesmo punto de partida do principio.
Un día unha señora do noso pobo viuna sentada enriba dunha maleta e chorando na beirarrúa , Carmen non tiña adonde ir, atopabase soa , sen traballo e lonxe da sua familia e do seu fogar. Esta boa señora ( que en tempos atrás fora emigrante en Francia e sabía moi ben o mal que se pasa polo mundo ) axudouna no que pudo , deulle cobixo por unhas noites , comida, buscoulle un sitio onde poder vivir e o máis importante , eu penso , para un ser humán ; amor e cariño. Esta rapaza tan valente que se enfrentou a moitas adversidades estaba tan desamparada e falta de tenrura que era digna de compaixón.
Logo disto conseguiu encarrilar a súa vida , comezou a limpar casas no noso pobo e en poucos meses xa tiña moito que facer ,tódolos veciños queríamos botarlle unha man ,xa que entendemos que Carmen podíamos haber sido calquera un de nos se as circunstancias que nos rodeasen fosen as mesmas dela. Actualmente, despois de tres anos nos que non volveu ver a súa familia, xa logrou pagarlle a operación de cadeira a súa nai e esta a punto de conseguir o permiso de residencia .
Hoxe en día está inmensamente agradecida a tódos aqueles que lle tenderon unha man cando ela o necesitaba.
Poñámonos por un momento na pel de Carmen , o que ela tivo que sufrir,e a historia de moitas outras persoas que cada día se ven obrigadas pola necesidade de buscar un futuro mellor para eles e para os seus .
Non é unha historia espectacular, abraiante, de cine e simplemente a historia de Carmen que representa a de miles de persoas que hoxe viven no noso país por necesidade. Non deberíamos esquecernos de que non fai tantos anos atras eran as nosas xentes as que tiñan que abandoar os seus fogares e emigrar para poder conseguir un futuro mellor xa que aquí non o había , e por suposto non esquecernos de que grazas a ese esforzo feito por moita xente hoxe somos o que somos e estamos onde estamos.
Esta vén a ser a realidade do espíritu de supervivencia do ser humán que se repite o longo da historia; se temos en conta isto a inmigración non debe supor unha ameaza senón todo o contrario ven a ser unha ponte de axuda duns pobos a outros para poder conseguir solventar desigualdades.
Quixera rematar lanzando un chamamento que invite a reflexión a todalas persoas que pensen por un intre que Carmen podíamos haber sido calquera de nos. A veces a memoria fai estragos na xente e non deixa ver máis ala do que non desexamos ver. Pero ¿ Somos seres humáns ou en que nos estamos a converter ?
Adicado a ti
Baseado nun feito real
Feito por Héitor Colmenero Nogueiras
Ver unha foto relacionada un poco máis abaixo
No momento en que a miña profesora de galego me dixo que había un concurso de relatos en Xinzo xa me ilusionei, pero esta ilusión foi maior cando me desvelou a temática : A INMIGRACIÓN . E digo que esta ledicia foi maior porque souben que por fin podía contarlle ao mundo a historia de Carmen.
Carmen é unha xoven anónima que pode haber camiñado o noso carón polas ruas sen levantar sospeitas da súa historia. Veu de Arxentina, concretamente dun barrio da capital de Bos Aires chea de valentía, decisión e esperanza, para cumprir o gran soño europeo, o de conseguir entrar en España como unha “Inmigrante sen papeis”.
Preguntarédesvos cal é o motivo de ter que abandoar o nío no que naceu , a súa terra natal, a súa familia , os seus amigos ; pois como en case tódolos casos a razón é o mal momento que atravesa o seu país ( político e económico) repercutindo sobre todo na clase obreira. O seu pai de profesión electricista apenas gaña para poder sobrevivir facendo pequenos apaños que lle van encargando, pois a situación non está para moitos despilfarros ,e a súa nai enferma dende hai xa algún tempo, sofre un desgaste de cadeira precisando que lle implanten unha prótesis, pero isto non é posible se non é grazas a un seguro privado, pois a Seguridade Social non cubre este tipo de intervención ; é esta polo tanto a verdadeira razón de que Carmen viñese ó noso país na procura de traballo .
O único motivo polo que cada día se levanta é a esperanza de gañar diñeiro para mandarllo a súa familia e así poder curar a súa nai. Sinxelamente e o desexo dunha boa filla na procura de axuda para a súa proxenitora.
Despois dunha longa viaxe na que invertiu todolos aforros que a súa familia tiña nese intre , chegou a Galiza. Unha vez aquí atopouse enganada por unha empresa que lle prometeu un contrato de traballo coa posterior entrega do certificado de residencia en España , desgraciadamente, e coma na gran maioría dos casos, isto non foi así .
Este desengano foi o primeiro de outros que tamén tivo que afrontar, coma o de traballar de camareira nun restaurante de prestixiosa reputación, onde lle aseguraban e perxuraban que tiña un seguro médico, máis cal e a súa sorpresa cando un día o atoparse mal (pedras na vesícula) enterase de que todo o que lle afirmaban era unha farsa, e ela non estaba dada de alta na seguridade social.
Xa empezaba a crer que a decisión de vir a España non fora a máis acertada , sentíase desilusionada , foi entón cando coñeceu a unha anciá que lle propuxo que se quedara na súa casa para coidala e axudala a cambio de comida, un teito onde dormir e un pequeno soldo. Ese tempiño Carmen viviu desafogada , estaba contenta, polo menos non sentía que estivese sendo explotada e ademáis era tratada con respeto ; pero esta situación non durou moito tempo , a velliña faleceu e Carmen atopouse novamente no mesmo punto de partida do principio.
Un día unha señora do noso pobo viuna sentada enriba dunha maleta e chorando na beirarrúa , Carmen non tiña adonde ir, atopabase soa , sen traballo e lonxe da sua familia e do seu fogar. Esta boa señora ( que en tempos atrás fora emigrante en Francia e sabía moi ben o mal que se pasa polo mundo ) axudouna no que pudo , deulle cobixo por unhas noites , comida, buscoulle un sitio onde poder vivir e o máis importante , eu penso , para un ser humán ; amor e cariño. Esta rapaza tan valente que se enfrentou a moitas adversidades estaba tan desamparada e falta de tenrura que era digna de compaixón.
Logo disto conseguiu encarrilar a súa vida , comezou a limpar casas no noso pobo e en poucos meses xa tiña moito que facer ,tódolos veciños queríamos botarlle unha man ,xa que entendemos que Carmen podíamos haber sido calquera un de nos se as circunstancias que nos rodeasen fosen as mesmas dela. Actualmente, despois de tres anos nos que non volveu ver a súa familia, xa logrou pagarlle a operación de cadeira a súa nai e esta a punto de conseguir o permiso de residencia .
Hoxe en día está inmensamente agradecida a tódos aqueles que lle tenderon unha man cando ela o necesitaba.
Poñámonos por un momento na pel de Carmen , o que ela tivo que sufrir,e a historia de moitas outras persoas que cada día se ven obrigadas pola necesidade de buscar un futuro mellor para eles e para os seus .
Non é unha historia espectacular, abraiante, de cine e simplemente a historia de Carmen que representa a de miles de persoas que hoxe viven no noso país por necesidade. Non deberíamos esquecernos de que non fai tantos anos atras eran as nosas xentes as que tiñan que abandoar os seus fogares e emigrar para poder conseguir un futuro mellor xa que aquí non o había , e por suposto non esquecernos de que grazas a ese esforzo feito por moita xente hoxe somos o que somos e estamos onde estamos.
Esta vén a ser a realidade do espíritu de supervivencia do ser humán que se repite o longo da historia; se temos en conta isto a inmigración non debe supor unha ameaza senón todo o contrario ven a ser unha ponte de axuda duns pobos a outros para poder conseguir solventar desigualdades.
Quixera rematar lanzando un chamamento que invite a reflexión a todalas persoas que pensen por un intre que Carmen podíamos haber sido calquera de nos. A veces a memoria fai estragos na xente e non deixa ver máis ala do que non desexamos ver. Pero ¿ Somos seres humáns ou en que nos estamos a converter ?
Adicado a ti
Baseado nun feito real
Feito por Héitor Colmenero Nogueiras
Ver unha foto relacionada un poco máis abaixo
1 comentario:
Moi emotivo o artigo, canto debemos reflexionar...
Publicar un comentario