UN CONTO DE MEDO

Laura e Lucía mándanos esta historia arrepiante.

Imos narrar unha historia contada na propia noite do Samaín:

Todo o mundo sabía que Antía estaba tola. Parecía unha especie de fada, unha rapaza saíada doutro mundo.Loira, miúda, moi delicada, cunha infinita sonrisa, misteriosa nos seus beizos. Xavier non tiña moi claro que lle atraía dela... A Xavier encantáballe a maxia. Pero non podía falar cos rapaces da escola sobre o seu mundo de fantasía. Soamente con Antía.

- E xuroume que se lle aparecera o espírito do seu pai, que morreu cando ela era moi pequena- dixo Antía unha tarde na casa de Xavier.

- E que lle dixo? Contoulle algo?- preguntou Xavier, escoitando abraiado a historia de Antía

- Non o sei. Xa sabes que a miña tía é moi reservada. Di que os mensaxes dos espíritos son persoais e que terei que contactar eu mesma con eles. Pero díxome que noutra vida eu fun Cleopatra

- Ao mellor eu era un Sacerdote do Deus do Sol, gustaríame sabelo.

- Se de verdade queres, hai unha forma de sabelo, agora mesmo e aquí na túa casa.

- Dime como! Quero sabelo!

- Pero hai que tomalo en serio e facelo ben, oíches falar da oigha?

- Non, que é?

- Unha forma de contactar cos espíritos, eles poden falarnos do noso futuro ou pasado.

A Xavier dáballe un pouco de medo pero tiña curiosidade, entón preparámolo todo: cun vaso, cunha cartolina e cun lapis.

Concentráronse moito e despois os dous puxeron o dedo no vaso:

- Hai alguén aí?- preguntou Antía

Moi devagar o vaso moveuse coa palabra “si”.

- Quen es?

– M-e-l-l-o-r q-u-e n-o-n o s-a-i-b-a-s - foi deletreando o vaso sobre as letras da cartolina. Todo estaba en silencio só se escoltaba o ruído do vaso ó moverse (sbbbbb....)

- Coñécesnos?- preguntou Antía.

- B-u-s-c-o a X-a-v-i-e-r , A-n-t-í-a n-o-n m-e i-n-t-e-r-e-s-a.

- Podes dicirnos se es un espírito bo ou malo?

- N-o-n s-o-n b-o, n-o-n s-o-n m-a-l-o, n-o-n s-o-n h-u-m-a-n-o

- Pero podes darnos algunha pista de que estás aquí?

As velas apagáronse de golpe e Xavier levantouse correndo e acendeu a luz dicindo que tiña medo. Antía non lle respondeu e preguntoulle o espírito se estaba con algúen ao ,que lle contestou que si, que estaba con Maribel. A Xavier deulle un calafrío. Entón o espírito díxolle:

- A t-ú-a n-a-i q-u-e-r-e d-e-s-p-e-d-i-r-s-e.

- Iso non é verdade! A miña nai está traballando e chega a casa pronto - púxose a chorar.

O teléfono soou (ring, ring..) e Antía colleuno. Cando colgou aterrada mirou a Xavier e dixo:

- Era o teu pai di que a túa nai tivo un accidente e que está moi grave.

Xavier escoitaba dende o outro mundo, aínda tiña o dedo no vaso e movíase dicindo:

- A-t-a p-r-o-n-t-o, X-a-v-i-e-r!