…porque o Monte é natureza
misterio
néboa
o canto
dos paxaros
e, de vez en cando,
o ruxe-ruxe das árbores.
Anxo Quintairos, sobre o poema de Salvador García Bodaño “…porque a Cidade é pedra”
De nova
observo prados dende a porta
Mañá
medrarán rañaceos.
Se abro os ollos
as ás das bolboretas
que voan no aire
parecen follas
Con lunares
Mª Luisa Araújo, sobre o poema de Antía Otero “Ollando o mar” e “Se apreto os ollos” de Emma Couceiro.
A un bico, outro bico,
a unha mordida, outra mordida,
tras dunhas cóxegas, outras cóxegas,
tras dun agarimo, outro agarimo.
I ó fin do xogo de mans
e de irrefreables emocións,
a noite que nos acouga
ou o sol que nos espanta.
E no silencio
descubrir a escuridade
quitarlle poder ó medo
destruílo.
Uxía Alonso sobre “A un batido, outro batido”, de Rosalía de Castro, e “E coa palabra”, de Ana Romaní.
Non sentes as bolboretas?
-Non
Nin o canto do merlo?
-Non
Que escoitas entón?
-Un esnaquizado blues
sen rematar e baleiro,
burbulla metálica!
Se considero as palabras
o relato de amor
que atopei no peto
semella verán
sen sol.
Úrsula Casado sobre “¿Non coñeces o mar?”, de Álvaro Cunqueiro e “Se apreto os ollos” de Emma Couceiro.
Cando el ri
é o recendo
do pan
feitiño.
E a raiola
da mañá
tristeira como
lanterna
sentinela.
Cando el ri:
o corazón
parado
na alma.
Lorena Carballo sobre “Cando ela dorme” de Vicente Araguas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario