lunes, 15 de noviembre de 2010

CONTOS DE MEDO 6


Conto de medo, por Miriam Opazo de 1º A ESO

Unha fermosa e estrelada noite de outono, a carón do lume prendido no patio, mentres toda a familia reunida a redor da fogueira, comiamos castañas asadas, o meu bisavó comezou coma sempre a contarnos as súas, sabe Deus se reais ou inventadas, historias.

Aquela noite contou unha historia nova, non era ningunha das historias que nos contara moitas outras veces, e que xa nos tiñan a cabeza roída a todos. Non, aquela noite contounos a historia do “Paquiño”, un cativo que el coñecera na aldea na que vivía cando era mozo. A min, ao principio fíxome moita graza, xa que ao cativo chamábanlle coma a min, “O Paquiño”; home, claro que el non era coma min, porque eu son “O Paquiño do Ramiro” . Pois ben, estábavos a contar a historia do tal rapaz:

Vexamos, o Paquiño era un cativo coma outro calquera: ía á escola, tiña uns cantos amigos… non moitos, pero algúns si que tiña, levaba un bolso ben feitiño no que metía os libros e os cadernos, e ademais, tiña a caixa de 24 cores, que sorte !!!

Pero o cativo non era tan “coma outro calquera” como dixen anteriormente, é que o cativo era un demo, e non, non me refiro a ese tipo de demos que son moi trastes, xa sabedes, aos que lle din …mmmmm..algo como: “ Rapaz, estas feito un demo, pídelle desculpas ao pobre velliño” e as desculpas case lle molestan máis ao velliño que ao cativo, xa que acostuman a ser deste xeito: “ Perdoe, velliño, e que é vostede tan pequeno que case non o vin”.

Non non, o Paquiño non era dese tipo de demos. El era moi boíño ou ao mellor pintábao, porque para ser o fillo do demo non creo que moi bo fose. Sí, si; como volo conto, o meniño era o mesmísimo fillo do demo.

El moito o advertía pero todos se mexaban coa risa ao escoitar semellante parvada. O mociño, canso xa de que se risen del, decidiu demostralo.

Un día marcharon de excursión. A mañá pasou tranquila sen demos nin bruxas, nin nada que se lles parecese.

O malo foi cando chegou a hora de comer.

O Xosé foi buscar a súa mochila ao parque deserto naqueles momentos, entón o cativo escoitou como alguén se lle achegaba por detrás e imaxinou que sería o Aleixandre que, coa súa figura de atleta, xa lle viña coma sempre co conto de que era un comellón. Pero cando o Xosé deu a volta, non atopou ninguén, e aínda que el estaba case seguro de que alguén lle respiraba na orella seguiu co que estaba a facer.

Cando o cativo se decidiu a marchar de alí escoitou que alguén o chamaba: Xosé ! Axúdame, por favor!.

O Xosé, co medo, preguntou polo baixo quen lle pedía axuda, e a resposta foi a seguinte: ¡Estou aquí, Xosé, amigo meu, bótame unha man!

O Xosé arrimouse coidadosamente ao barranco ao que a mestra lles dixera ou máis ben ordenara non achegarse. Botou unha ollada e alí amarrado a unha ramiña viu o Paquiño que berraba, patalexaba, pedía axuda, movíase, volvíase a remover e sabe Deus cantas cousas máis facía.

O cativo dixolle: Xosé, axúdame! Sácame de aquí! Sácame! Que se caio de aquí en baixo mátome!

O pobriño do Xosé, que non sabía o que se lle viña enriba, tendeulle unha man ao seu compañeiro. Pero antes de poder amarrar ao Paquiño polo brazo para levantalo de alí, o meniño desapareceu. Todo amedrentado o Xosé escoitou unha voz as súas costas que lle dicía: Síntoo moito, querido amigo, pero ti es o seguinte.

O Xosé sentiu que o agarraban pola camisola que levaba e dous segundos despois atopouse prendido á ramiña que había uns cinco minutos tiñaao rapaz, que agora mesmo se atopaba por riba del, nunha situación moi parecida á del mesmo, só se diferenciaba en que o Paquiño era máis bo mozo e mais delgadiño ca el, e polo tanto a ramiña aguantaba mellor a peso do outro cativo.

O Xosé comezou a berrar: Axúdame! Axúdame!

E o Paquiño respondeulle: E por que che ía a axudar?

O Xosé deuse de conta de repente do que o cativo lle quería facer entender, dixo: Es o fillo do mesmísimo demo!

O Paquiño pareceu botarlle unha man ao seu compañeiro, pero en lugar diso sacoulle a mochila; colleuno pola camisola e fixo pola forza que o pobriño do Xosé se soltara da ramiña; por último dixo: Advertínvolo!

E soltou ao Xosé que caeu polo barranco.

Colleu a mochila e, adoptando a forma de demo, baixou onde os demais comían tranquilos. Todos se asustaron moito e logo, no medio dunha gargallada malévola, desapareceron de alí.

Nunca máis se soubo de ningún dos excursionistas

CONTOS DE MEDO 5


O OUTRO LADO, POR Ledicia Prieto


Noite de Samaín. Collo a pa e dispóñome a cavar, pero entón o can saca un óso. Comezo a escavar e aparecen o resto de ósos, pero o esqueleto non está completo. Falta a caveira. Eso ten que ser o que quería que atopase.

Cada vez que espertaba víao alí, sentado, observándome con eses ollos de tolo, eses ollos que tanto que aterraban. E aquel fío de sangue na gorxa, esas vestimentas raídas. Ao principio cría que eran pesadelos, pero cada vez que espertaba esa falta de osíxeno no aire... Mentres estaba esperta só se quedaba observando, pero cando durmía, era un pesadelo inimaxinable, atacábame e ... Unha noite sinalou pola xanela cara a este carballo, debaixo do cal estou agora.

Está no póla da árbore con ese sorriso estarrecedor. Xira a cabaza e sinala un claro no bosque. Diríxome ata alí. Que outra cousa podo facer? Así deixarame e volverá onde debe estar. Xa estou cansa de cavar. Cando creo que non podo mais, aí está. A derradeira peza. Collo coas mans. De súpeto a caveira tira de min. Intento ceibarme, pero as miñas mans están pegadas. Aparece un portal e el desaparece no seu interior. E eu tamén ...

Cando esperto véxome arrodeada de pantasmas. Son a única persoa material entre os espíritos. Achéganse a min. Un último pensamento. Por que? Por que eu?

CONTOS DE MEDO 4


UNHA NOITE COA SANTA COMPAÑA, por Alejandra Parejas

Todo comezou coma outro día calquera de samaín, cos preparativos para cando chegase a tan desexada noite. Na rúa había decenas de persoas dirixíndose dun lugar a outro, mercando todo o necesario para conseguir os disfraces máis orixinais, as cabazas máis grandes, as máscaras máis medorentas, os enfeites mellor elaborados... En definitiva, o imprescindible para celebrar un samaín como deus manda. Por sorte, eu xa tiña todos os preparativos a punto para saír canto antes con Carme e Xoán a pedir caramelos e outros doces, e amedrentar a todos cantos topásemos polo camiño, antes de ter que retornar a casa. Pois xa sei moi ben que se me demoro cinco minutos, miña nai arríncame o pescozo, así que pola conta que me trae, mellor saír cedo para rematar canto antes e chegar á casa en puntiño, non vaia ser...

Por fin eran as nove da noite e xa era a hora de entrar en acción. Escoitei o timbre e baixei as escaleiras coma un foguete. Case tropezo co traxe de meiga que levaba, pois quedábame un pouco longo, e xa se sabe que é un perigo correr nesas condicións , pero xa non había tempo para que miña avoa lle dese unhas puntadas para acurtarmo... Saín da casa e atopeime cos meus amigos que me agardaban na porta con entusiasmo. Carme levaba un disfrace de pantasma e Xoán, un de demo, case parecía de verdade! Apresurámonos e comezamos a petar nas casas lindeiras á miña: primeiro atemorizamos ao meu veciño Pepe, o da Maruxa; logo tocoulle a Matilde, a muller do taberneiro, e así seguimos durante un bo anaco, ata que decidimos sentar un anaco no banco do parque, que estaba un pouco escuro, para comer algunhas das larpeiradas que conseguiramos. De súpeto entráronme unhas ganas espantosas de mexar, así que lle dixen a Carme e a Xoán que regresaba de contado, porque necesitaba ir ao baño da taberna se non me quería mexar pola pata abaixo. Así pois, marchei ás présas para chegar canto antes, non fora ser que acabasen as lambonadas sen min! Logo de evacuar, dispúñame a regresar ao banco cando crin ver unha luz que viña do máis profundo do parque. Achegueime un pouco e agocheime tras dunha árbore. Dende alí tiña unha visión perfecta do resplandor, que cada vez semellaba brillar máis. Debo recoñecer que me asustei un pouco, pero o meu terror aumentou cando me decatei de que no banco xa non estaban os meus amigos. Botei unha ollada ao redor e..., nesa luz escintilante había uns seres estraños, vestidos de negro, que levaban a Carme e a Xoán. Deseguido me decatei de que eran a Santa Compaña. Un arrepío percorreu o meu corpo, aqueles espíritos existían e estaban raptando os meus compañeiros. Quedei paralizada, non me podía mover, o meu corpo estremecérase ao percibir que non volvería ver os meus amigos. Segundo as lendas serían enterrados polas ánimas, debido a que as súas mortes estarían próximas. Naquel momento de desconcerto, non me dei conta de que os meus colegas me estaban chamando ao lonxe, berraban con forza e eu crin que se decataran da miña presenza e que virían buscarme a min tamén. Efectivamente achegábanse apresuradamente e animábanme a ir con eles. Nese intre case me mexo, pero por sorte acababa de facelo. Cando me alcanzaron souben que non eran espíritos, eran simplemente Carme e Xoán acompañados de Lucas, Marcos e Antón que viñan disfrazados de Santa Compaña con lanternas. Comecei a rir e a chorar ao mesmo tempo, todo fora un erro, así que sentamos e comemos coma lapóns ata a hora de voltar a casa.

PSEUDÓNIMO: Pomba Degolada

miércoles, 10 de noviembre de 2010

CONTOS DE MEDO 3


A SANTA COMPAÑA, por Elena Carballo, 3º B ESO

Era un día chuvioso na aldea de Xoana xa que se atopaban a trinta e un de outubro. Todo o pobo estaba durmindo na súa casa porque era moi cedo. Máis tarde, a rapaza espertou de súpeto e baixou ata a cociña na que se atopaba súa nai facendo o almorzo. A nena comeu e saíu a xogar co seu amigo Antón. Tras andar pola rúa e correr baixo a choiva, Xoana marchou para a casa, porque súa nai a precisaba. Ao parar de chover, as dúas marcharon cara ó río lavar a roupa e xantaron alí. Xa era noite pecha e a nena estaba na porta da casa mirando as estrelas. De súpeto, apareceu por alí un home cargando cunha cruz nas mans e tamén un caldeiro cheo de auga bendita. Detrás del ían un cento de pantasmas recorrendo as rúas da aldea e facendo unha procesión. A Xoana chamoulle moito a atención aquel feito, porque o que coñecía desa noite era totalmente diferente. Ela soamente tiña visto unhas cantas cabazas acesas cunhas candeas no seu interior. A nena colleu medo e meteuse correndo na casa. Súa avoa estaba cosendo e viuna moi desgustada. Comezaron a falar e explicoulle que a procesión de mortos que ela vira anteriormente tratábase da Santa Compaña, e a lenda contaba que aquela persoa que a vira non ía tardar moito en morrer. Dende aquela, a rapaza colleu medo e todo o que facía lle recordaba a aquilo. Ao cabo duns días cando a rapaza xa estaba máis tranquila, foi ao río e viu o reflexo dun esqueleto vestido cunha sotana negra e unha gadaña nas mans. Nese intre, un golpe de auga arrastrou a nena ó río e alí quedou afogada.

Dende ese día, a rapaza vai encabezando a procesión nas noites do Samaín.

Inmigración 2

Inmigración 2
Dende Alemaña

Inmigración 1

Inmigración 1
Dende alemaña

no limite 1

no limite 1
Lodoselo