PARA O CATARRO

Debuxo de romeu: Antía Valbuena

Información científica: Isabel García

Información remedios: alumnado de 4º B

PARA O CATARRO

· Ferver durante uns minutos auga cunhas cantas ramas de ourego, cóase a mestura e tómase quente. Pódese adozar con azucre ou mel. Tamén se lle pode engadir limón.
· Licúanse 2 pomelos pelados e 150 grs de cebola pelada e unha vez licuados tómanse unha vez ao día en xaxún.
· Ponse a ferver nun cazo o zume dun limón, unha boa cullerada de mel e unha copa de coñac. Unha vez fervido tómase o máis quente posible.
· Cebola picada nun prato: pola noite, na cama, cheirala poñéndoa debaixo da almofada.
· Auga aferrada: ponse unha espeta de ferro no lume, ata que se volva vermella e logo introdúcese nun vaso de auga e bébese.
· Botar auga nunha pota con 9 figos, ferver uns minutos, coar a auga, logo botarlle mel e beber o preparado.
· Para previr o catarro e dores de gorxa, relar unha cenoria nun bote de mel, ou introducir en pequenas lascas, e cada mañá tomar 1 cullerada.
· Vapores de romeu e eucalipto .

Ourego (Origanum vulgare L.): Toda a planta é rica nun aceite esencial que contén timol e carvacrol, de acción sedante, antiespasmódica e carminativa. Contén así mesmo flavonoides e ácido ursólico, aos que se atribúen as súas propiedades antirreumáticas. Entre outros usos utilízase para afeccións respiratorias que cursan con tose seca ou irritativa, como a larinxite ou a tose ferina. O ourego ten tamén acción expectorante, béquica e antitusíxena.

Limón (Citrus limon L.): o xugo de limón contén vitaminas, B1, B2 e C, sales minerais ( potasio sobre todo), oligoelementos , azucres, mucílagos, ácidos orgánicos (cítrico, málico, acético e fórmico) e flavonoides (hesperidina). Entre outras accións é:
Antiséptico: o seu xugo resulta moi útil contra as amigdalite( anxinas) e a farinxite. Igualmente resulta beneficioso como antiséptico para todo tipo de feridas e úlceras cutáneas.
Febrígugo: o xugo integral, que inclúe tanto polpa como a cortiza baixa a febre no caso de gripe e arrefriados.

Pomelo ( Citrus maxima): ten as mesmas propiedades ca o limón pero actúa con menor intensidade. Posúe un característico sabor amargo e acedo.

Figo (ficus carica L.):
Hai unha historia acerca do poder curador dos figos:

Ezequías foi un dos monarcas máis importantes do reino de Judá, ao que gobernou entre os anos 727 e 698 a.C.
Cando o rei estaba a gozar do triunfo que supuña liberarse da invasión dos asirios, caeu gravemente enfermo. Fíxose unha terrible chaga que puña en risco a súa vida, e que os médicos que estaban ao seu servizo non eran capaces de curar. Desesperado, seguiu o consello de Isaías, o profeta que o animara a resistir aos asirios.
“Preparade unha masa de figos e poñédea sobre a chaga”, recomendou Isaías. O relato bíblico indica que aquela cataplasma fixo efecto. A chaga sandou e o rei Ezequías viviu varios anos máis.

Propiedades e indicacións: Os figos son especialmente ricos en azucres: frutosa, glucosa e sacarosa; conteñen ademais pequenas cantidades de graxas e proteínas, así como sales minerais, vitaminas A, B1, B2 e C, e ácidos orgánicos.
O líquido que se obtén da decocción dos figos secos ten propiedades emolientes (calmantes) sobre as mucosas inflamadas, xa sexan dos aparellos dixestivo ou respiratorio. Dá bos resultados no caso de farinxite gastrite, bronquite e tose irritativa.

Cenoria (Daucus carota L.): a raíz contén abundante pectina, substancia glucídica de acción absorbente antidiarreica; sales minerais diversas, especialmente de potasio e fósforo, así como oligoelementos, que a fan remineralizante e diurética; aceite esencial, que lle confire a súa peculiar aroma e os seus efectos vermífugos; e vitaminas do grupo B, algo da C y sobre todo, caroteno. A cenoria é un dos vexetais máis ricos en provitamina A.
A vitamina A ten efectos como preventivo de catarros nasais, sinusais, farínxeos e bronquiais, pois ademais de fortalecer as mucosas, aumenta as defensas. Tamén mellora a función da mucosa gástrica.

Eucalipto ( Eucalyptus globulus labill.): as súas follas conteñen tanino, resina, ácidos graxos e sobre todo, esencia, na que se atopan os seus principios activos. Esta esencia contén cineol ou eucaliptol entre outras substancias. A esta esencia débenselle as súas propiedades expectorantes, balsámicas, antisépticas, broncodilatadores e lixeiramente febrífugas e sudoríficas.
O vapor, xunto coa esencia de eucalipto volatilizada, actúa de dúas maneiras:
1- Directamente sobre a pel do peito, facilitando a eliminación de toxinas a través da pel e desconxestionando os pulmóns.
2- Por inhalación dentro dos bronquios. Ademais, á acción antiséptica, balsámica e expectorante da esencia engádeselle o efecto mucolítico do vapor de auga, que desfai o moco bronquial e facilita así a súa eliminación.

Romeu ( Rosmarinus officinalis L.): Contén unha esencia con derivados terpénicos, á que se lle debe a maior parte das súas virtudes medicinais; ácidos fenólicos de acción diurética, e flavonoides con efectos antiespasmódicos.
A súa acción máis importante é a de tonificante. Os convalecentes, esgotados, e incluso os anciáns, atoparán nas súas infusións un bo tónico que lles devolverá a vitalidade perdida.
Os baños con infusión ou decocción, e as friccións con alcohol ou con esencia de romeu, teñen efecto estimulante no caso de hipotensión ou de esgotamento físico.
Estas accións axudan nos procesos catarrais e gripais a recobrar a enerxía e serve como reconstituínte.

Mel: a color, aroma e sabor de cada mel depende das diferentes especies florais das que liban as abellas. Cada Unha posúe virtudes propias:
a. Mel de azar: sedante, para quen padece problemas de ansiedade, estrés, insomnio.
b. Mel de romeu: combate os problemas hepáticos, ademais de calmar a tose.
c. Mel de tomiño: aumenta as defensas.
d. Mel de breixo: é un gran diurético que combate a cistite.
e. Mel de mil flores: reconstituínte, moi bo para o aparello dixestivo e intestinal.
f. Mel de eucalipto: beneficiosa para o sistema respiratorio,