O OUTRO LADO, POR Ledicia Prieto
Noite de Samaín. Collo a pa e dispóñome a cavar, pero entón o can saca un óso. Comezo a escavar e aparecen o resto de ósos, pero o esqueleto non está completo. Falta a caveira. Eso ten que ser o que quería que atopase.
Cada vez que espertaba víao alí, sentado, observándome con eses ollos de tolo, eses ollos que tanto que aterraban. E aquel fío de sangue na gorxa, esas vestimentas raídas. Ao principio cría que eran pesadelos, pero cada vez que espertaba esa falta de osíxeno no aire... Mentres estaba esperta só se quedaba observando, pero cando durmía, era un pesadelo inimaxinable, atacábame e ... Unha noite sinalou pola xanela cara a este carballo, debaixo do cal estou agora.
Está no póla da árbore con ese sorriso estarrecedor. Xira a cabaza e sinala un claro no bosque. Diríxome ata alí. Que outra cousa podo facer? Así deixarame e volverá onde debe estar. Xa estou cansa de cavar. Cando creo que non podo mais, aí está. A derradeira peza. Collo coas mans. De súpeto a caveira tira de min. Intento ceibarme, pero as miñas mans están pegadas. Aparece un portal e el desaparece no seu interior. E eu tamén ...
Cando esperto véxome arrodeada de pantasmas. Son a única persoa material entre os espíritos. Achéganse a min. Un último pensamento. Por que? Por que eu?
No hay comentarios:
Publicar un comentario